Fakat o benim gibi değil ki: normal. Normal, anormal. Bu
kelimeleri çocukluğumdan beri sevmem. Daha o zamanlar, bazı akrabalarım bana
anormal derlerdi. Bu sözler insanın yüzüne söylenmez. Gene de duyar insan.
Anormal. Bu çocuk anormal. Bu çocuk normal değil. Onlara göre, durmadan kitap
okuduğum hatırladığıma göre çok okumazdım doğrusu ve misafirlerin yanına
çıkmadığım bu “yanına çıkmak” deyimi beni ürpertirdi, içime bulantı verirdi ve
gereken yerde gereken kelimeyi bulamadığım için bu nedenle bana ayrıca aptal da
derlerdi anormaldim. Ben de büyüyünce çok normal olmak ve onları utandırmak
için yanıp tutuşurdum. Galiba haklı çıktılar. Nasıl bildiler bunu? Onların
akılsız, duygusuz ve bilgisiz olduklarını bildiğim için, haklı çıkmalarına
bütün kalbimle ve aklımla ve öfkemle isyan ediyorum. Ben haklı çıkmalıydım.
Olmadı. Sebep olanların gözü kör olsun! Bir zamanlar tutunamayanlar diye bir
söz etmiştim. Şimdi bu sözü çok hafif buluyorum.
